Është e pabesueshme që qeveria aktuale të ketë manipuluar me sukses të ashtuquajturin publik për më shumë se një dekadë me “çështjen e Kosovës”, duke krijuar një përshtypje të përgjithshme se çështja e statusit të Kosovës nuk është zgjidhur dhe se dialogu në Bruksel gjatë gjithë këtyre viteve është zhvilluar gjoja rreth nevojës për një “zgjidhje kompromisi”, çfarëdo që të thotë kjo, sepse ne kurrë nuk kemi marrë një përgjigje nga kryenegociatori Aleksandar Vuçiq në pyetjen se çfarë nënkupton në të vërtetë “zgjidhja e kompromisit”. Por gjithmonë theksohej se “nuk do ta japim kurrë dhe kurrë Kosovën”.
Kështu shkruan analisti i njohur serb, Zlatoje Martinov në një shkrim autorial të botuar sot në Danas.
Pjesa tjetër e tekstit autorial të Martinovit:
Është edhe më interesant që të ashtuquajturit gazetarë i mediave të pavarura në konferenca të shumta dhe “fjalimet e Presidentit të Republikës për Kosovën” gjatë gjithë këtyre viteve, nuk e ballafaquan Vuçiqin me faktin se Kosova është de facto e pavarur me ose pa njohje zyrtare dhe se ka qenë që nga viti 2008, sidomos pas miratimit të dokumenteve të shumta në kuadër të Marrëveshjes së Brukselit, e cila njihet në mënyrë implicite, dhe se ende po diskutohen vetëm problemet që lidhen me normalizimin e marrëdhënieve politike mes dy shteteve, dy fqinjëve të afërt.
Referimi i rezolutës 1244 të OKB-së nga viti 1999 dhe pretendimi se asgjë nuk ka ndodhur që atëherë është një shpikje propagandistike e Aleksandar Vuçiqit dhe mediave të tij.
Me dashje dhe me vetëdije po “harrohet” se shpallja e pavarësisë së Kosovës u bë në vitin 2008, se Gjykata Ndërkombëtare e Drejtësisë në Hagë nxori një vendim më 22 korrik 2010 se shpallja e pavarësisë nuk ishte në kundërshtim me të drejtën ndërkombëtare, dhe se një sërë dokumentesh të miratuara dhe për këtë arsye detyruese në kuadër të dialogut të Brukselit filluan në vitin 2013, si dhe miratimi i një dokumenti kyç për integrimin e plotë të serbëve nga Kosova në rendin kushtetues dhe juridik të Kosovës (2017).
Siç dihet, serbët janë të përfshirë në pushtetin ekzekutiv, legjislativ dhe gjyqësor të Republikës së Kosovës, kanë marrë pjesë në zgjedhjet komunale dhe parlamentare në Kosovë sipas ligjeve të Republikës së Kosovës, ministrat serbë në qeverinë e Kosovës si. si dhe deputetët serbë në Kuvendin e Kosovës u betuan për besnikëri ndaj Kushtetutës së Kosovës dhe me ato akte u shfuqizuan institucionet paralele.
Prandaj, Serbia ka kohë që nuk ka më kompetenca kushtetuese dhe ligjore në Kosovë. Por si qeveria ashtu edhe mediat besnike ndaj saj vazhdojnë të flasin për Kosovën si “krahinën tonë jugore.” Është vetëm në kokat dhe fantazitë e atyre që kanë humbur sensin e realitetit dhe që qëllimisht po njollosin sytë dhe po ngatërrojnë mendjet. të qytetarëve të Serbisë.
Po, Kosova është “krahina jonë jugore” dhe në preambulën – tani kryesisht arkaike – të Kushtetutës së vitit 2006, ndërkohë që Kosova ende nuk e kishte shpallur pavarësinë e saj.
Prandaj, edhe po të dojë, Serbia nuk është në gjendje të heqë dorë nga diçka që nuk e ka më, që në realitet nuk e posedon.
Të thuash sot në 2023: “nuk duhet të heqim dorë nga Kosova” apo “nuk do ta japim Kosovën” është njësoj – në kuptimin e realitetit – si t’i thuash çdo kreditori. : “Mos u shqetëso, sapo të fitoj llotarinë nesër do të paguaj borxhin tënd”.
Nëse Kosova do ta njohë Serbinë dhe Serbia do ta njohë Kosovën, natyrisht nuk është e rëndësishme për ekzistencën dhe funksionimin e të dy shteteve. Por sigurisht që do të ndihmonte në vendosjen e marrëdhënieve më të mira politike dhe ekonomike dhe do të eliminonte mimikën politike të cilën e shohim prej vitesh në adresat e shpeshta melodramatike televizive të Vuçiqit.
Por, njohja eventuale serbe nuk ka rëndësi të madhe për pozicionin ndërkombëtar të Kosovës, derisa pesë vendet e BE-së ta njohin Kosovën.
Perëndimi më në fund e kuptoi këtë dhe kjo është arsyeja pse propozimi franko-gjerman nuk insiston në njohjen formale, por vetëm në njohjen faktike, të nënkuptuar, e cila është e pamohueshme dhe e dukshme me sy të lirë.
Sepse ne duhet ta dimë: pesë vende të BE-së nuk do ta njohin Kosovën edhe sikur ta njohë Serbia. Domethënë, ata nuk e njohën Kosovën jo për shkak të Serbisë, por për shkak të mundësisë së shkëputjes shpeshherë të paralajmëruar të disa krahinave të tyre (Katalonia në Spanjë, komuniteti turk në Qipro, Erdelj në Rumani…).
Po kështu, në rastin e njohjes reciproke ndërmjet Serbisë dhe Kosovës, Rusia e Putinit sigurisht që nuk do ta njihte Kosovën.
Përsëri, jo për shkak të Serbisë, por sepse e konsideron Kosovën një postë perëndimore dhe do të kishte një arsye tjetër për të sfiduar Perëndimin.
Kosova pa dyshim do të hyjë në shumë organizata të rëndësishme ndërkombëtare (ajo tashmë ka hyrë në disa), por vështirë se do të hyjë në Kombet e Bashkuara (për shkak të vetos ruse dhe shumicës së nevojshme prej dy të tretash në Asamblenë e Përgjithshme të OKB-së) për sa kohë që Putini është në pushteti në Rusi, d.m.th për sa kohë që Rusia nuk e ndryshon rrënjësisht politikën e tij. Dhe me regjimin e Putinit, Rusia me siguri as nuk do të jetë në gjendje dhe as do ta bëjë.
Prandaj, për një analist të paanshëm është krejtësisht e qartë se nga pikëpamja e pozitës ndërkombëtare, njohja formale nga Serbia është më pak e rëndësishme për Kosovën. Shumë më e rëndësishme për të është njohja e pesë vendeve evropiane dhe Rusisë dhe Kinës.
Prandaj, në planin e fundit, Perëndimi insiston në mosndërhyrje reciproke si në integrimin evropian, ashtu edhe në hyrjen në institucionet ndërkombëtare, dhe ajo që është shumë e rëndësishme, kërkon një “garanci të ndërsjellë të integritetit territorial të dy vendeve” që do të thotë jo vetëm një njohje e heshtur se janë dy vende, por edhe zgjidhje paqësore e të gjitha mosmarrëveshjeve të ardhshme dhe parandalimi i konflikteve të armatosura të mundshme në Ballkan.
